Geschiedenis

Rond 1650 liet een Amsterdamse burgemeester een jachthuis bouwen tussen Soest en Baarn. De jonge stadhouder Willem III, een fervent jager, kocht de hofstede aan de Zoestdijck in 1674. In 1795 verloor de familie het jachtslot. Onder Franse invloed werd Soestdijk ‘genationaliseerd’. Het veranderde zelfs even in een Franse kazerne. In 1815 was alles weer anders,  de kroonprins – de latere Koning Willem II – kreeg het jachtslot cadeau voor zijn optreden in zijn veldslagen tegen de Fransen. De kroonprins en zijn Russische vrouw, Prinses Anna Paulowna, lieten Soestdijk verbouwen tot een echt zomerpaleis. Er kwamen twee zijvleugels en alles werd naar de smaak van de tijd - in empirestijl – ingericht. Ook na hen bleef de koninklijke familie het paleis gebruiken als zomerverblijf. Vooral Koningin-moeder Emma kwam er graag. Permanent bewoond werd Paleis Soestdijk pas vanaf 1937, toen prinses Juliana en prins Bernhard er na hun huwelijk hun intrek namen. Het Nederlandse volk had het paar als Nationaal Huldeblijk een verbouwing aangeboden. Het paleis kreeg centrale verwarming en een comfortabel, modern appartement aan de achterzijde.
In 1940 vielen de Duitsers Nederland binnen. Tot de bevrijding in 1945 week het prinselijk gezin uit naar het buitenland. Opnieuw herbergde Paleis Soestdijk buitenlandse militairen, ditmaal Duitse officieren. Na de bevrijding keerde het gezin terug en in 1948 volgde prinses Juliana haar moeder Wilhelmina op als koningin. Paleis Soestdijk werd daarmee de koninklijke residentie. Onvergetelijk zijn de feestelijke defilés die op Koninginnedag door de voltallige koninklijke familie op het bordes werden afgenomen.Toen prinses Beatrix werd ingehuldigd als koningin, in 1980, was Paleis Soestdijk geen koninklijke residentie meer. Prinses Juliana en prins Bernhard bleven er wonen tot hun dood in 2004. Sinds 1971 is het paleis Rijksbezit.  

Een bezoek aan Paleis Soestdijk is een unieke belevenis. Het bezoek zelf voert vooral door het officiële en eveneens oudste gedeelte van het paleis: de representatieve stijlkamers. Ook ziet u enkele privé vertrekken van de laatste bewoners. De originele sfeer is zoveel mogelijk behouden gebleven. Het gebouw is authentiek en bijna zeventig jaar intensief bewoond. Dit maakt het tot een kwetsbaar onderdeel van ons cultureel erfgoed.